ismini unuttum dedim tam,
gölgen buldu beni.
sardı beni dört yanımdan
sevda neferleri.
aşk dedim sustum.
ayrılık dedim sustum.
sen dedim sustum.
özüme susmayı öğretti kusurun.
hiçbir çare söndürmez bu yangını,
bilmezsin sen,
sözümde benim
hep bir hüzün yanığı.

önceleri yardım,aynaydım,
hasretin huzurunda
el pençe divan,
gözlerinin önünde
tunç, fırtına,
koyu bir hazirandım.
nar-ı aşkınla yandım da yandım.
sereserpe düştüm yollara sonra,
atlılar ezdi benliğimi,
yıktı gönül evimi
top tüfek ne varsa.
şimdi kim toparlar bu dağılmışlığımı,
bilmezsin sen,
özümde benim,
hep bir hüzün yanığı.

hadi gel artık,
suretini arıyor gönlümün penceresi.
seni soruyor benden sevdanın bilmecesi.
bense susuyorum kül rengi.
hangi semtte, hangi düşte,
neredesin ?
yağmurlar yağıyor bak,
ardı toprak kokusu;
incitme daha fazla beni
gel artık son bulsun,
bu yalnızlığın menekşe kokusu ..

- abdullah cemek