hep hayatta bir dal ararız ya
muhkemce tutunabilmek için çırpınırız
kupkuru olsa da
işte böyle özle didişip de dururuz
kırılıp parçalanan yüreğimiz yapışmasa da

sandalyeye yanlamasına oturup da
bir kol başkasında ayak bir başkasında
hayat biçimim gibi
yıpranmış eğriltti tahtalarına güvenerek
özümde de pişen feleğin şamarı acıtıyor
ve dikilen saçımı da hep savuruşta tutuyor
ilikleri kuruyan bel kemiğimin
kırıklığı da her batışta da ciğerimi deliyor
ati sonu bilinmeyen karanlık yolların ortasında
titreyen yüreğimin kahreden burukluğu
katıveriyor tozu dumana
içimin içinin yarası neden ki hiç kabuk bağlamıyor

bir sitem dilime yavaşça sükun etti
sessizce mırıldanırken pişmanlığımı
duyduğum hunhar bir hoyrattı
pür neşe bir gönlü bile çökertir bu ses
ruhuma bir tanıdıkmış gibi gelse de
anlayamadığım bir hüzün bıraktı aşikar hane
sevgiye muhtaç dudaklarım isyan ederken sesin acısına

öyle ki bu nasıl bir uyutmak
daha ilk adımda bitkisel hayata girmedim mi ben
kopmadım mı yoksa bu hayattan
bir vakit öncesinde kızarıyordu gözlerim gidişine
ve sevgi saygı ve emekler
çöp sepetinde debeleniyordu en erkenden
bana biçilen hükümsüz katı bir idamdı karar
ölüm ölüm de birader
ölürken hoş olur mu ki yenilgiyi tatmak
nasılsa ölümden ötede de bir köy var o mutlak

mevtayı telaffuz bile ne donuk
ayak uçlarımdan geliveriyor soğuk

bilirsiniz ya hiç sevmezdim gönlümde iki güzeli
huzuru bozardı sürtüşmesi ezeli
kandırıp aldatmayı da hiç sevmezdim
yalanlar tüm ömrün tüm kısmetini keser derler
ipte iki cambaz oynatmayı da
hiç güle bildim ki bu durakta
buruşmayan bir yanım kalmış mı hani
illa ki yalnızlığı boğardım ben hey hatlarımda
içi hüsrandan çürümüş aptal bir aşık gibi

içimin cidarı iyice kararmış yanmaktan gitmiyor
üst üste gelen cürümlerden çok irkilmiştim
bak artık ne menet şey olduğum bile anlaşılmıyor


defterden tez silinmiştim...



(11.11.2016) AZAP...