’Ahvalinden vazgeçemediğim yorgun Lal-ı düşleri/mi
Hayr’a yor sevgili’.


Mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım
Savrulup giden yaprakların ardından
Toprağa düşen yüreğimin her damlasında
Kalan yanımın çaresizce tükenişini izliyorum
Var oluşunun aşksızlığına aldanışım
Kar tanesi misali avuçlarımdan eriyip gidişin
Bitimsiz suskunluğuna kifayetsiz kalışım
Ve gözlerinden avuçlarıma düşen mavimsi düşlerin
Burkulmuş bir ömrün son demidir bilesin yar



Mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım
Eylülde dökülen yapraklar gibi
Kanayan yaralarımı kurutmak için
Her sabah akşam son satırlarına bakarak
Yüreğimin masumiyetini sergiliyorum
Omuzlarıma yüklenen çaresizliğimin yorgunluğunda
Uğruna kaybedilen değerlerin veryansınına aldırmadan
Ve üstüne hiç bir aşkın harflerini yüklemeden
Sensiz bütün kelimeleri kurban ettim
Artık kaderine terk edilmiş eski bir bina gibiyim
Yıkık dökük her yanım
Ey topuklarının sesine tutunduğum yar
En amansız sancımsın ömrümün geri kalanına



Mahşeri bir yalnızlıktı yaşadığım,
Şimdi ise mevsimine küsmüş çiçekler misali
Lal olmuş aşkına boynumu bükerek
Hapsediyorum kendimi dört duvarıma
Ve dilimde son bir cümle ile
Bir şarkının iç kanatan duygularına,
Kısık sesimle eşlik ederek
Ben yoruldum hayat
Gelme üstüme...


Ayhan DOĞAN