Sarıldıkça hayata, umutları bitmedi
Can ödün veremedi, gönül virane iken
Kovalayıp dursa da, hüzün baştan gitmedi
Göz öne seremedi, gönül virane iken


Boyun eğdi yıllarca, lal olan dili sustu
Kabuksuzken yarası, sancı vurdukça pustu
Feryadı duyulmazken, suskunluğuna kustu
Gam keder yeremedi, gönül virane iken


Harlarken alevleri, közler de içi yandı
Akıttıkça gözyaşı, damardan sızan kandı
Sabır taşı çatlatan, yaraya tuzu bandı
Göğsünü geremedi, gönül virane iken


Rengarenk açıyorken, aşk bahçenin gülleri
Şakıyarak üstünde, ötse de bülbülleri
Hasret ateşi harken, savuramaz külleri
Toplayıp deremedi, gönül virane iken


Mutluluk kelimesi, ağır geldi diline
Kalmadı tahammülü, buda böyle biline
Sıvandıkça toprağı, bulanıyor miline
Sonuna eremedi, gönül virane iken


Nesrin Önem
27 10 2016



Kinini kustu, akıttı içindeki zehri
Yüreğim sürekli kanamakta hüzün nehri
Arayıp tarasan beni nafile, bu şehri
Gerçeği göremedi, gönül virane iken Teşekkürler değerli Sadık Yılmaz kalem dostum