Künyem Sebepsiz

Sebepsizim ben
Sebepsiz eserim bazen
Sebepsiz ağlar sebepsiz gülerim
Hatta sebepsiz sever,sebepsiz giderim
Sorun galiba aklımda
Uçuşup duruyor
Kalbimin üzerinden
Bazen denizler içime akıyor
Bazen çıkacak yer bulamıyor
Sanırım yokluğundan

Hep kekik kokulu saç tellerinden kopmaya başlıyor kıyamet
Derin uçlarında
Arka arkaya açılan kapılar
İndikçe yüreğe
Dinlemekte kalbini
Kapısından geçerken
Boşluğunda kaybolduğum
Bir balıkçı lokantası
Dilsiz ruhumun her coğrafyası
Düş sarayında gezinen
Zamanın ağırlığı
Kristal iplerle sarkar
Gider gelir göğün duvağı

Sebepsizim ben
Sebepsiz
Burada denizin de,gökyüzünün de sonu yok
Kelebek kuşları
Hiç büyümeyen bir çocuk yüreğim
Yüzünü görmediğim

Birden bastırır yağmur, dağılırım
Künyem sebepsiz
Nereye kadar götürürse
Eksik parçam
Ardına düşer hayallerim

Sürekli kendimi buluyor, kendimi kaybediyorum
Sabah bile uyanmamış
Ateş almak üzere sebepsiz
Neye yarar nabzımın atışı
Yaşamıyorsam
Yazamıyorsam kendimi
İyi geceler yaralarıma
Sonunda anlaşılmaz oldular
Deniz yarıldı ikiye
İki şafak binbir gece
Çılgın atlar uçurumlardan
Alıp başını gider
Sebepsiz

Sevil Kutlu