Sözlerimizi şiirleyip de başlayalım
oturduğumuz yerler diken
es geçmeden çizelim kötülükleri
alnımızı karışlayalım lüften!

dünyayı bağışlayan insanlar olalım şuan
mutlu olur belki ne bileyim
öksüz kirpikleri bir çocuğun
ısıtır gülüşüyle usulca
b’uz olmuş insanlığımızı hissizlikten.

Kabullenelim tüm hatalarımızı
mahkemeler kuralım vicdanlarımızdan
kiraz çiçeği açsın umutlar
bir çayın renginde demlenelim
farketmesin zengin ya da fakir.

Bir gülüş savrulsun gök’yüzümüzden
mutluluk doğsun sabahlara
huzurluklar bembeyaz asılsın pencereye
yağmur yağsın sonra
rüzgârlar uyandırsın
begonyanın alını zarif öpüşüyle
siyah bir kelebeğin mavi noktası olalım kanadında
uğurlayalım kederleri
uçalım
uçalım semâlara..

Tek harfini bile atlamayın
kayda geçilsin yazdıklarım ey
kâğıtlar şahidimdir ki
ki dört büyük kitap pusula
böyle olmalıydı dünya denilen şey.

Ve som bir inançla
silkip
avare bedenlerimizi bugünlere
silkeleyip
dünlerden günâh’kâr ellerimizi
ölelim en fazla
ölelim de
böğürtlen toplayalım annemizin cennetinde
içelim şerefini vuslatın
kendimizden önce gömelim zül kaderleri
çıkalım dağılmışlığımızın kerevetine
bi güzel
bi sözel
sızalım toprağa
harflerimizden b’öylece..