...




ne çok öksüz çığlık vardı içimde, dışımda
b ü y ü y e n
anneme söyleyemedim yuvasız kaldım diye- çok hastaydı o hâlâ çok hasta
bir tek babam anlardı beni dedim ey aşk’a
sonra ey aşk da anladı beni
yollar uzadı
yolları bi güzel küçülttüm arşipel gözlerimle
asansörden hızlı cesaretim göğe değdi birdenbire
birkaç kırlangıç ağı(dı)na takıldım tam gidecekken oralardan, buralardan, şuralardan...







ben güpgüzel ağladım hep, yemin olsun ki
o yüzden kimsecikler duymadı
annem bile...
iki sokak kedisi ayaklarıma kapandı
babamın mezar taşı sel oldu,taştı.bi güzel öptüm toprağından,
bi güzel bağrına bastı beni prensesim diye diye- en güzelinden güzelleştim
yine birkaç kişi dışında kimseler duymadı ağladığımı
ey aşk babam yüreğinin şefkâtini sundu her dakika
ne çok dua gönderdi Bülent ağbim sırf mutlu olayım diye Allah biliyor...







ben mutluyum dedim çoğuna zaten musmutluydum onlarca, tonlarca
hem onlara neydi benim içimdeki sebepsiz ve çok bilinmeyenli fırtınadan canım...
canım acıyla süslenmişken iki dirhem bir çekirdek
hatta göl kenarındaki ceviz ağaçlarına da neydi
ki, her biri kına yakmıştı parmak uçlarıma gizlice
sonra kulağıma fısıldadılar sana ağlamak değil gülmek yakışıyor diye
bir ömür ağlarken bu Cuma babamın avuçiçlerinde gülebildim çok şükür...















nagi han