sana hiç bir yerde rastlamadım aslında
benim gözümde büyüdü aşk
bir yerlere sığdıramadım postunu
baş köşesine serdim kalbimin
ondan eriyip durdu yara aldı
içi dar insanlara ağladım


bir zerrecik çizgi uzadı gitti
sanki bulsam onu cebine koyacaktı
bir kerecik ısırıp
kızardığıyla kalacaktı elma
ay utandığıyla
gece durmadan ertesi geceye sığınacaktı


yine ben olacaktım durağım
eteğinin altında ne var görecektim çünkü
yanacaktım kan damlayan gözüme
suretini her gördüğümde
hafızamdan silecektim belki
seni isteyen bütün güzel düşleri


seninle hiç karşılaşmadık
ben hülyalar kurdum, rüya gördüm
sevda sözcükleri kâğıttan yapılma güldü
elimde buruşturup attım
değmedi ruhuma içten üflenen ney sesi
ya da beni benden geçiren bir keman
yetmezdi bana gövdemi savuran bir rüzgâr
yaban gülleri koparan fırtınan



ağrıdı sinir uçlarım günüm dünyam
zaten hiç olmadın sen
ne şiir yazdın
ne mektup, ne de telefon
soru hakkımı kullanıyorum
kimdi karşımda utana sıkıla yada ağzı dolu dolu
beni sevdiğini söyleyen?

tsunami geçti şehri kalbimden..


13. 10. 2016 / Nazik Gülünay