Dedi ki hece bitti, şair dertten kurtuldu;
Dedim ki aşk denilen sönmeyen ateş, bende!
Dedi ki gece bitti, karanlıklar yırtıldı;
Dedim ki en aydınlık, en sıcak güneş, bende!

Dedim aşka aşığım, sevdikçe yanıyorum,
Bazen güzel bir söze gülüşe kanıyorum,
Dedi ki ben adını şiirle anıyorum,
Dedim gönül sesidir, her türlü deyiş, bende!

Dünya malı ellere akarken oluk oluk;
Dedi ki çok zor günler yaşadı çocuk, çoluk;
Sarsa da dört yanımı kör olası yoksulluk,
Dedim ki nefsim ile bitmeyen savaş, bende!

Dedi sırtında hançer, sapları sedeflenmiş,
Dedim elimde kalem, belalara deflenmiş,
Gözleri çakmak çakmak ışığa hedeflenmiş,
Atatürk’ün yolunda yürüyen yoldaş, bende!

Dedi ki insanlığın tarifinde ölçek var;
Dedim ki her ölçekte bize ait çiçek var;
Kafatasçı değilim, lakin bir de gerçek var;
Adına Türk denilen en büyük ırkdaş, bende!

Dedi dostluk adına yaptığın her bir edim,
Toprağına yağmurum, sanma tükendim, dindim.
Dedim ki ben Yunus’u kalbe rehber edindim
Anadolu gibiyim; dertli, çilekeş, bende!

Dedi ki annen öldü, yalnızsın bu deryada.
Baba ocağın söndü; fer kalmadı ziyada.
Dedi ki hem yetimsin hem de öksüz dünyada,
Dedim ki en vefalı, en candan kardeş, bende!

Dedi üç gül üç evlat, artık düşmezsin dara;
Yüce Rabbim erdirsin insanlığı bahara;
Dedim evlat umuttur beklenen yarınlara;
Onlar yarınım iken sonsuz bekleyiş, bende!

Dedi ki; ey Coşari sen yazdıkça coşmuşsun!
Yüreğin kabardıkça deryalara taşmışsın!
Gördüm ki aşk peşinde gece gündüz koşmuşsun!
Dedim ki sevildiğim ve sevdiğim eş, bende!

İbrahim COŞAR