Hayat yokuşunu düşe kalka çıkarken
İçimdekileri sorguladım
Çığlıklarım, tepkilerim
İçsel savaşımla kendi kendime
Sorguladım dünyayı ve hayatı
Hayat acı çekenlere daha çok acı çektiriyordu
Onu anladım...sustum
Gün gelir bu da geçer dedim...yine sustum.

Her günah bir iz bırakırdı ardında
Dönüp baktım ardıma
Çizdiğim yolda ne yaptım diye
Aklımın bana oyunu muydu
Beni benden eden
Oysa ne kadar direnmiştim kaderime.

Gözlerime sitemimdir dedim ağladım
Kadehimi kaldırdım gökyüzüne
Selamladım yıldızları ve ayı
Acı çektiğim yerlerde tekrar dolaştım, yalnızdım.

Kıyıda sırılsıklam yağmur altında gezindiğim zamanlarda
Denizler beni içine çekerken
Köhne bir gemi gibi
Kuytu bir limana sığındım
Hüzne gölgem düşmüştü
Denizin tuzlu suyu gibi
Gözlerimi yakarken acım
Ben artık eski ben değildim
Özgür hayatımı geri istiyordum
Kalbim almış başını gidiyordu
Haleler sarmışken ayın karanlık yüzünü
Serap mı düşmüştü gözlerime
Yakıyordu gözlerimi acıdan
Kaldırdım kadehimi gökyüzüne
Şerefe, diyerek
Dertlerimi içkiyle boğdum.

Kendimi buraya ait hissetmiyordum
Can dostum dediğim yalnızlığıma
Sarıldım sıkıca
Hüzünle birlikte
Düştün solgun bir yaprak gibi
Her şeyinle yüreğimden
Kalbime söz geçiremeyen ben
Düştüm bu şehrin de kalbinden
Hoşça kal diyerek...

Çerkez kızı
28.07.2016