Büyük bitenler yüce sevgilerdi, adı sessizlikti
Bir sebepti onsuzluk, yoksulluktu aşk, yolculuktu
İmkansızdı dönüşler, yalandı gülüşler, yakılan düşler
Giden hep sevenmiydi, kalan hep gülermiydi
Bu dünya böyle ömrümce sessizce sürermiydi
Bir hançer, bu kadar mı yakışırdı gözlerine
Örtüşüp geceyle, susardım acı sözlerle
Ve sonra dedim ki kendime, bilme…




Hayat oynuyorsa kalbimle ağlayandım belki
Kısacık ömrümle bir çocuk bırakmıştın gözlerime
Giderken kaderin hüzünlü bahçesine
Sokulup kalırken yüzünün karanlık gölgesinde
Bir isyanla, kavrulurken güneşin suretinde
Bir avuç toprak tutuşur atılır kalbime
İzlerken seni mahşerin sırat köprüsünden
Ve sonra dedim ki kendime, ölme…




Hani biletsiz bir seferle gidersin ya gökyüzüne
Uzanırsın hani imkansız yorgun düşlerine
Tutunursun bir yıldızın en keskin köşesine
Kesilir nefesin, kesilir ellerin, sesin
Kör olur gözlerin evrenin sert boşluğunda
Yok olur umutlar hayallerin soğuk kollarında
Sarılırsın ya o sıra gözlerinin can bebeklerine
Ve sonra dedim ki kendime, görme…




Bilinmezliğin ötesinde riyakar sözler var
Olmayınca olmuyor zorlanmıyor yarım dünyamda
İçimde bir özlem, yakışmıyor yalan yollarına
O yol dediğin şey dönülmesi gereken bir yanlışsa
Uzanır gözlerim ondan uzakta, hiç kalanlara
Belki sevdim, belki çok sevdim, kusursuzca
Sonra, konuştu kalbim, boş ver, sen duyma, bakma
Gözlerime, sözlerime, sesime


Ve sonra dedim ki kendime, sevme…

…

SEVME – Mawish Şiirleri – Mert Zafer Cansever