10
Yorum
35
Beğeni
5,0
Puan
712
Okunma
Şimdi artık susabilirim
içim konuşurken
bilmiyorum
hemde hiç bilmiyorum
yaprak döken ağaçlar gibi kimbilir hissiz
hangi denizin içine batıyor başımın içinde doğan güneş
uzaklarda ufukların çizgisinde birleşiyor
akşam çöküyor her akşam
biraz daha yorgun düşüyorum hayata
gel el gibi durma
seni sensiz yaşamakta
utangaç ay
ve kurşun sıkıyor geceye bu şimşekler
ve eski bir para gibi saklanan kederler
eski cüzdan içinde gün ve geceler
içinin dip köşesinde tenhasında sabahlıyor
mademki gülmüyor geceler
mademki söndü ateşte kıvılcım içimde
bırak güller ağlasın gülün dikeninde solsun
sonbahar ikindisinde yanan su
geçip gidiyor hayatın içinde bir denklemin
öyle ölebilirim ki, yapraklar gibi
Kış uykusuna dalan zamanda kırık bir saz gönlüm
Bak rodrigonun gitar konçertosu çalıyor
uluyan rüzğarda
ne garip sustu evren bir seni dinliyor artık
bir çocuğun çelimsiz ayakları yırtık pırtık üst baş
sırtında küfesi
oysa nasıl da tekmelemişti
küfeyi babası ölünce yol ortasında sezerek kötü kaderini
nasıl gülebilirim ki nasıl
sığınacak bir liman arama telaşında bütün kuşlar
batan gemilerin yolcusu doğan çocuklar
İstasyonda trenler ağlıyor
ah daha dün her gün dün oluyor pecerelerde
mavinin hasreti örseliyor övüyor
beyaz mendillerde isi kalıyor siyah gecelerin
portakal rengi gün ağarıyor şafakardan
kızıl güller açarken
sen beni unut bir köşede
cam göbeği dalgalı denizlere at
inleyen alkışları duymayan beethoven aşkına
uyut beni rüzgarın dizlerinde ninniler söyle
Köyler kentler uyansın dağların eteklerinde
hadi çal
hadi çal
çıldıran öfkeli bir senfoni
duymasın kulaklarım işitmesin
şu koca anaların yüreklerinde yanan harman yerini
yarın ertesi cumartesi anne!!
Nurten Ak Aygen
16.09.2016
5.0
100% (22)
Cevap Yaz