10
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
946
Okunma
damlalar halinde düşerdik
bilmeden insanların gözyaşlarından
dalgalar gibi bir an yükselip
dağılırdık köpük köpük
ve yokolurduk var olacağımız yerde
içimizdeki o kocaman boşluğa ayrı ayrı gülümser
öylesine bir an dalardık ötelere
yalnızlıklara el ele yürürken
sen ben olurdun bende sen
yine de uzaklaşırdık birbirimizden
ulaşamazdık
gündüzleri unutmadan
en çok geceleri severdik yaşamayı
hiç bilinmeyen yerlerde
siyah rengin koyuluğunda
ve ölümlerin hasretindeyken
hep hayal ederdim ben
adım adım uzaklaşır ve yakınlaşırken bana
bilirdim seninde hayal olduğunu
sen yoksun derdin bana
hissederdim sesini duymadan
artık hiçbirşeye aldırmadığım gibi
senin yokluğunada aldırmıyorum
Cevap Yaz