Vay benim çileden yorulmuş başım,
Yaz gününde boranları yaşıyor.
Yol tükenmiş, daha bitmez savaşım,
Umutları dağdan dağa taşıyor...

Deryalarda batıyor hep sallarım,
Kırılıyor el attığım dallarım;
Yutkundukça zehr olsa da ballarım,
Gönül yine dosta doğru koşuyor...

Harman, hasat gitmese de hoşuna,
Set çekilmez gecelerin düşüne;
Can çıkmadan, huy çıkmıyor, boşuna,
Testi bile, dolmak için pişiyor...

Artar oldu defterimi dürenler,
Hep haklıdır(!) dokuz köyden sürenler,
Hallerimden bilmez artık görenler,
Leyla yitik, Mecnun’ a çöl düşüyor...

Ben susayım, Mevlâ bilsin hâlimi,
Kötü sözden lâl eylesin dilimi;
Diken batıp çeksem bile elimi,
Bu tırnaklar, kayaları deşiyor...

Yüreğimi kül eyleyip yakan köz,
Acı ile söyletiyor iki söz;
Ayaz alsa, kurusa dal, kalır öz,
Gün dönünce, filiz, dalı aşıyor...

8 Eylül 2016 Mustafa USTA