Yıl ikibin onaltı
Aylardan Eylül..
Günlerdense Cuma.
Yine bitti koskoca bir hafta.
Biten sadece hafta mı
Yoksa takvimdeki sayfalar mı
Bilemiyorum…
Mevsimler,aylar ,günler
Hatta saatler…
Maratona çıkan koşucular gibiler
Hiç dinlenmeden koşuyor koşuyorlar…

Ya insanlar…
Bu maratonun neresindeler
Kimisi daha başlama noktasında
Zamanı durdurmuşcasına
Sevinç çığlıkları atarken
Kimi de sessiz ve yorgun
Bitişe kavuşmayı beklemekte.

Peki ben…
Ben neredeyim.
Asıl onu kestiremiyorum.
Başında hiç olamadım.
Çünkü…
Gülmeyi öğrenemeden
Gözyaşı ile tanıştım
Hıçkırıklarımı sakladım
Gölgemi kucakladım
“Ele verir talkını
Kendi yutar salkımı “
Derler ya…
Tıpkı onun gibi
Herkese
Arkana bakma sakın.
Derken
Bir de baktım ki…
En arkada ben kalmışım…

Yani
Ne başındayım
Ne de sonundayım
..................ARASAT’tayım…