Rabbimin insandaki karşılığı aşksa eğer,bu aşkın bedeli yalnızca acı olabilir gibi geliyor...yaşamda bir denge olduğuna nasıl inanılıyorsa mutlulukların karşılığında acıların çekileceğini de bilirsin aslında...içindeki boşluğu dışarı akıtmak için vücudunda açtığın her yaranın karşılığı bir parça acıdır ruhunda hissettiğin...

acı aşkın başladığı yerde başlar,özlemlerin,inceliklerin,ayrıntıların başladığı yerde...gözlerini kapayıp anın geçmesini dilemektir bir ucunda,çocuksu mutlulukların yeniden düşlendiği,geçmişe ait silindiğini düşündüğün ya da hatırlamakta zorluk çektiğin renklerin yeniden bir araya gelmesidir bir anda...tene her dokunduğunda biraz daha acıtan,bir parça daha koyu kırmızı kana bürünen,yol aldıkça içlerde yaralar açan ve küçük kriz zamanları dışında kendin belli etmeyen sinsi bir hastaıktır... gözyaşları, özlemler,kalbinde ölümü anımsatan duraksamalar ya da çılgıncasına çarpışlar...içinde her hissettiğine bir sözcük yakıştırmaya çalışır ve bulamadığın her sözcük için acı çekersin...her gece biraz daha yaralandığını hissedersin...

bence acının resmedilişinin en güzel örneklerinden birisi çıkmış ortaya...tbrklr şaire...