Bulanık bir gündü yine,
gözlerin neme teslim olduğu.
Kana bularken yıldızın sol küremi,
hüzün estiriyor lodos yüreğim.
iştahlanıyor dilim, nesli tükenen sözcüklere.
Üzgüsü yankılanırken dilimin
yüreğimin sana bakan gölgesine
dur diyor ağzım.
ve
soyunuyor yüreğimin gardiyanlığına.

vurgun bir söz koşuştururken önümde
yitik bir kahkaha dolaşıyor beynimde.
Donup kalıyor düşlerim.
gülüşlerim üşüyor
sönüyor bakışlarım.
Kırık dökük sözler arasından geçerek
şıvgın veren susuşlarına sarılırken
yazılmamış bir şiir gibi değiyor
yüreğime bakışın.

Bilmem kaç yüreği sırtında taşıyan sancılı yüreğim
yeniliyor sana.
Sona eriyor kör düşüncelerim
ıssızlığın kavruk kokusu yakarken bağrımı
bir bir uçuyor
al kıvılcımlarım yüzümden
ve,
yelteniyorum utanmışlığımın yıkıntısıyla
Tutup,
işliyorum tek tek iliklerime seni..

Kahır estirip bulutuna düşürme kirpiklerini.
Daha yağdırma sağanak halinde gözlerini.
Üşüme artık.
Gel, yaslan benzi soluk göğsüme.



İçimin alevi yaksın yüreğini, ısıtsın göz göz.
Ört nemlenmiş bulutunu kırar mı beni bir çift söz.




zekeriya duman