ruhun kraliçe dedi, evet dedim
yüzüme alayla baktı
dereden karşıya taşlarına basarak geçtim
orada mısır közledim kara taşlı ocakta çay demledim
suretimde başka insanlar gezindi
her haltı yedi her zaman yitik insanlar, yoktu
cehennemin dibi varsa eğer, oradaydı
bilmem kaç ışıksız tünelden geçilirdi ona
kaç sallantılı köprüden
kalbime kral olamazdı


neden yok olan bir şeyi yazarım
ayrıca bu da bir soru işareti
olmayan bir sevdanın salıncağında sallanırım
gönlüm bazen ona hizmetçi bile olur
bırakır kraliçeliği tahtı
ya derim, sümüklü bir oğlan o
daha annesini bile sevmeyi bilmeyen
belki de bir kalas babasının düzeltmeye çalıştığı
neden şiirime sokarım gülüşünü
bir kez elimi tutsa
mest olurum!..

içinden zor çıkılan benim
benim galiba tüneli aydınlatmayan
bir kişiye bürümüşüm aşkı
onda seviyorum..


31. 08. 2016 / Nazik Gülünay