Yatağımı ıslatışımın utancından,
kuşkusuz daha fazla yıpranamazdı gözkapaklarım
yaşımı büyük gösterişim ondan...

-Gece gözlerini,
sineme çektirdiğim acıya diktiğinden beri,
ırak dehlizlerdeyim-




Öfkeyle bileyip kalemi mi bandım ıslak gözlerimin kançanağına
dudak aramdan sıyrılan iki kelimeyle başladım ilk satıra
b’ağırmadan,
azarlamadan anlamlandırmaya.
ellerimle duvara gölgeler yaparken,
karamsarlığımı arka koltuktan istikrarlı seyreden babama ağıt olsun bu satırlarım.
Bir bebeğin uykuya geçiş anındaki mırıldanması kadar benim bildiklerim
Fazlası fırın tepsime sığmadı
Bundandır ham kalışı cümlelerimin...




Tutunduğum şey kapı ardından anne sesi gıcırtısı,
oda bir kelimenin ağızdan döküldüğü vakit kadar dar ve karanlıktı...




Sahi!
Neydi zorluğu büyümenin
Molasız anlatılır da;
bir saat boyunca yürekler kanamaz mı?
Büyümek dedim ya;
On’a daha kaç vakit var?
Ve ne kadar büyür çocuklar!
Derinleşen yaraları nasıl atlatırlar?
Omuz silkerek mi hayatın öğretmenliğine?
Yoksa ağlayıp yastığını tekmeleyerek mi umutsuzluğun özsaygısının?
Çekmecemde duran bir yığın anıdan bazısını çıkarıp
en yaygaralısıyla çığırtacağım ses tellerini
Bütün kavgalar oyuncakları paylaşınca bitecek
Annesiz(lik), babasız(lık)
büyük bir olaya dönüşecek
mutluluk,
kanatlarımızın altından bir rüzgâr gibi esecek...



Uzun süre dişlerini fırçalayanların ağzı hâlâ kanar mı anne!
Kafesteki kanaryanın gözleri ne renk bilemeyip,
eldivensiz kalmışlığın soğuğunda elleri çatlakken

Kim büyümek ister ki?




istemeyenlerin hayâlleri hâlâ gevrek...ben gibi...

zєץиєp є¢є