Anlatılmaz artık küçüğüm
Anlatılmaz gökyüzünün rengi
Yeryüzü böyle kanarken
Gökyüzünde renk mi kalır
Kalsa bile anlatılır mı bu hal
Hayır küçüğüm hayır
Benim sana verecek umudum yok
Çünkü ben acılarla erken büyüdüm
Belki de büyümedim sadece öldüm
Bir kelebek gibi yani küçüğüm
Bir kelebek gibi
Görüyorsun ya küçüğüm
Bende hiç umut yok
Şimdi sen istersen
O çocuksu güzel düşlerinden bahset
Yitip gitmeden düşlerin
Bana unuttuklarımı hatırlat be küçüğüm
Ben artık geriye dönüp sen gibi olamam
Ama korkum o dur ki
Sen büyüyeceksin ve bana benzeyeceksin
Zaman bize hiç merhamet etmedi küçüğüm
Deprem üstüne depremler yaşadık zamansız
Her döndüğümüz yerde bir ayna bulduk da
Kendimizde aynaya bakacak yüz bulamadık küçüğüm
Çünkü isyandı yüreğimizi yakan kara sancı
Gül kalmayı beceremedik yani küçüğüm
Yağmur yağdı belki ama
Toprak yine de çatlamaktan kaçamadı
Çünkü yeşeren dikenlerin merhameti sevgisi yoktu
Çünkü bütün güller yeşeren dikenlerle sararıp soldu
Bir kelebeğin rüyasıydı belki de
Sonsuzluğun akan nehri
Bilir misin ki kelebekler düşlerinden önce ölürler
Ömürleri bu kadar kısadır işte
Yüreğimiz bu kadar yangın ömrümüz bu kadar acıdır işte
Sen şimdi o küçük ellerini uzatıp avuçlarını açma
Çünkü her yağmur tanesi bizi boğmak için artık düşüyor
Ama biz o kadar çukuruz ki boğulmak nedir bilmiyoruz
Her zerremiz boğulmak için fırsat ararken bile
Avuçlarını açma küçüğüm sakın avuçlarını açma
Çünkü avuçlarını açarsan anlarsın hayatın ne olduğunu
Eğer avuçlarını açarsan kör uçurumlarla tanışırsın
Anlarsın o vakit bir kelebek bile olmadığını olamayacağını