Elleri şakağında köylü çocuk
Yırtık lastik ayakkabıları
Kırk yerinden yamalı elbisesi
Dokunsan ağlayacak sanki
Gözleri roket misali uzak hedeflerde
Delip geçiyor yalçın dağları
Dalıp gider köylü çocuk
Elindeki çöple karıştırırken toprağı
Çöküvermişti bir duvarın gölgesine
Tarlalarda hayat vermişti gök ekinlere
Ayaklarını yaralayan taşları da seviyordu
imrenirdi karıncaların tatlı telaşına
Çalışmaktan Yorgun olsalar da
Belli ki memnundur hâlinden
Harabelerde ki Baykuş seslerine inat
İsmi meçhul bitkilerin sevdalısıydı o
Adım adım dolaştığı dağların ahbabı
Tayyarelerle selam yollardı uzak memleketlere
Tanıyıp, tanımamasının ne önemi vardı
Onlarda kendi gibi insandı
Yorgun bedeni bitkin görünse de
Sağlam ve tertemizdi yüreği
Sahtelikten çok uzaktı
Ekmek gibi
Su gibi
Hava gibi
Can gibi
Sımsıcaktı küçük yüreği

İbrahim BEKLER
ANKARA