ara sıra seğirterek baktığım
bir pencerem var benim de
sardunyanın kurumasına dayanamadığım
gözüm üstünde bir pencere
kimi zaman önünde durarak
bakmanı hayal ettiğim
selam verdiğin
dirseklerimi dayadığım
özel bir durak


yanımda olmanı istediğim bir yer
usulca kolunu belime doladığın
başını omzuma koyup
yıldızların yerini gösterdiğin
ay manzaralı denize sevdalı
karanlıkla çiçeklerin konuştuğu
sevgi merkezli bir pencere
gözlerinin gözlerimin içinde güldüğü


bir masal yaşamayı umduğum
her önüne geldiğimde
kuşların şarkısını duyduğum
ömür camlı bir pencere
iki resim sarılmış birbirine
sıcaklıkları düşmüş gölgeye
kıskanmış da güneş
gül kokulu ateşi
tez getirmiş akşamı


her karanlık çöktüğünde
bulutlar şaşırdığında yolunu
solduğunda umudun mavisi
bir pencerem var benim
gün güne çoğalan çiçekleriyle sarışmış
yer ayırmış bana da
en yemyeşil yerinden

kimse taş atmaya kalkmasın!..


28. 07. 2016 / Nazik Gülünay