Gül bahçelerinden
Son defa uçan baş dönmesi çarptı

Harflerin, cümlelerin ağırlığınca
Günler boyu şiirler yazdım
Gözün kahverengi karanlığına tutunup
Aşk adına ne varsa suya aktım

Ateş erimekte
Zaman ölmekteydi
Güzel baktım

Kıpır kıpırdı çarşı pazar
Aşkla onarılıyordu yürüdüğüm sokaklar

Erik dallarına yakışan çiçeklere
Kitaplar dolusu
Güzel sözler yakıştırdım

Dudakların bir birine dokunurken kırdığı sevi
Olgunlaşmamış kiraz kadar sertti

Güzellikler ağır ağır terk etti

Bir gün uzun uzun aynaları izledim
Yağmurları topluyordu bakışlar

Gözleri Manolya kadar beyaz
Nilüfer kadar asiydi o zaman

Şehrinden kovulan kuşun
Yuvasının üzerinde son kez uçtuğu umut
Havada kararsız kaldı

Toprağını beğenmeyen mevta gibi
Bakışları güneşe çarpan kar misali eriyor şimdi

Ve iğne deliğinden ayazın geçtiği gibi geçti gözlerimden

Biliyorum
Susmak anlayana çok şey söylemek sayılıyor
Aşk aşkın esiriyse
Az mı sevmiş oluyorum
Susuyorsam… Bilal KARAMAN