Çocukluğumun nar ağaçları sindi
Gök pürdikkat kesildi
Şehir sustu
Çingeneler at arabalarını bağladı

Ve tarih;
Ağlayışıyla affedilen afacan
Bir çocuk oldu
Takvim yapraklarında.

Dünün suçu unutuldu
Ve aşk,
Ölümsüz fakat yaralı bir savaşçı
Meşkin karşısında
Ve her pes değişinde aşık
Aşkın yaralarına tuz basılmakta

Sokak lambaları söndü
Kaldırımlar kıyamda

Gök;
Sinmiş
Kıskançlıklar içinde
Harabe duvarlarda bir telaş

Şehir sustu

Sen yürüyorsun bu kentin içinde
Deniz çıldırasıya kıyıları dövmekte
Dalgalar düşmüş seher saçlarının peşine
Ki her damlasında ben vardım

Bu şehir;
Elma kokuları arasında
Utangaç
Kelebek masumluğuyla dört dağ arasına
Sığınmış
Kaç cellâda kafa tutmuş
Kaç cenkte yaralanmış
Küçük bir Çingeneye anlatırken duymuştum
Ve Çingenenin avuçlarına aktıydı gözyaşları kentimin
İşte o an
Karardı avuçları Çingenenin
Bense;
Tüm sabırsızlığımla
Adımlıyordum kaldırımları

Şehir kederli
Ben kederli

Issız;
Bir sokakta
Dilsiz;
Bir leylak karşıladı beni

Göğün solgun bir maviliği vardı
Perşembe pazarında
Atılmış sebzeleri andıran
Ve durmaksızın kanıyordu
Şehrimin üstüne.

Bulutlar
Umut hırsızı kesilmişti
Sokak çocuklarının başına
Dilsiz bir leylak anlattıydı bunu bana

Dal kurumuş
Aşk susamıştı
Dilsiz bir leylak anlattıydı
Soluksuzca
İlk kez pürdikkat kesilmiştim
Bir leylağın gözlerine
Şöyle buyurduydu leylak;

Dağlarımıza kan damladı artık
Her yudumda içtiğimiz kendi kanımız
Her kusmukta tükürülen biz
Nasıl olsa çalmayacak mı ölüm kapımızı
Güneşi özledim güneşe koşun artık

Şehir kederli
Ben kederli
Leylak kederliydi bu akşam

Devam Edecek
Murat Aktaş