Sessizlik diz çökmüş gecenin karanlığına
Uzatsam elimi tutacak gibiyim yıldızlara
Ay yeni doğmuş henüz üç beş günlük bebek
erkence giriyor anasının koynuna
insanlar şimdilik uyukluyor ses çıkarmıyor
yerli yabancı açlık sınırının altında geliri
sancılanıyor inim inim inliyor kentlisi köylüsü

köylerde kazma kürek sallıyor köylü öfkeyle
ekip biçtiği parayla çift çubuk mazot su
devlet kapısına aşındıracak yakında koltuk değnekleriyle
banka kredileri günleri kapıya dayanınca


yel esiyor ölen öldüğüyle kalıyor
kemikleri sızlıyor mezarda meliyor yetimleri kuzular gibi
kimin umurunda
sokaklarda küskün insanların solgun yüzleri


mısır püskülleri bostanlar çıkıyor
bir tarlada
öteki tarlada ay çiçekleri kanola
kekik kokuları esiyor dağlardan
insanoğlu acısını unutuyor ağlarken kayıplarının
öğle uykunu vuruyor zaman



ağarmış saçları güneşin yaz sıcağında
gölgesi küçülmüş ağaçların altında birikiyor pusuda
göğsü kabarık bulutlar gibi ses çıkarmadan



gündüzleri bunaltıcı sıcak tarlalar bağlar
öğle vakti tepede güneş
el ayak çekilmiş öğleyin cümle alem
ya kûlübelerin çardağı altında
ya bir ağaç gölgesinde
ya da bir derenin kenarında söğüdün altında
uzanmıştır şilte serip boylu boyunca yastık yapıp koluna
kavun karpuz derede serinlerken


kara sinekler dolaşır hayvanları ürkütür
kelebekler geçer çiçeklerden arılar dolaşır vızıl vızıl
çiçekler hiç kımıldamaz toprağın taşın arasında
kuşbakışı manzara takılır takılır gözlerinize

uzaklarda
bakımsız zeytin ağaçları oturuyor tepenin eteğinde
yaban otları güneşten göğermiş solmuş
toprak ana çiçekleri solgun basmadan entarisini giyinmiş
yanıyor alaf düşmüş üstüne!!

arabalar atlar merkepler geçiyor
önünde ki şose yoldan zeytinlikler arasından
zamanı bölüyor en çok traktör tekerleri tozutuyor
yol boyunca tel örgü gibi çakır dikenleri toza dumana bulanıyor
beyaz bulutlar yükseliyor dağlardan vakit temmuzda bir öğlen!!


m i l l e t i ç i n i ç i n k a y n ı y o r……
Köyler Kentler Şehirler….

Nurten Ak Aygen
09.07.2016