15
Yorum
36
Beğeni
0,0
Puan
1489
Okunma

Kendimi affettim
ama seni... ŞİMDİLİK BİLMİYORUM
Göz bebeklerim büyüyor yeşile doğru...
sonra düşüyor, tek şerit bildiğim,
karanlık bir ruhun çoğul labirentine.
inciten,
üşüten,
camları buzlu veda mevsiminin zemheri sıtması bu...
Biliyorum ilk değilim,
anne koynunda ağlar gibi ağlayan...
ve yine sadece ben değilim,
hangi duvara yaslasa başını,
bir kıyımlık şefkat yerine,
ihanet ısırığı,
kuzgun afakanlarla savaşan...
Sen bilme!...senden sonra,
cennet yoksunu onursuz gecelerle sabaha evrildiğimi.
ve mahremiyetsiz, ölü çıplaklığı bir aşkla,
ayıpsız, kusursuz inlediğimi...
Çünkü; ishak kuşuyum ben...
köhne mezarlıklarda,
sevapsız dünyanın,
günahkar ölümlülerine,
tütün bağımlılığı gibi ,
peş peşe ismini yakıp şakıyan...
Üzülmüyorum...
ben yine sabahı akşama ekler,
geceleri şiirle seviştiririm kalemimi...
çoğu zaman, mavi içerim mürekkebin hokkasından,
çoğu kezde aklanmış siyah... gözlerinin şerefine.
Özgürsün...
hadi git iştah sofrası her tene dokun.
sonra tokluğunun nedametini kus,
safran sarısı azat-ı aşkın...
Düşünme beni...
zulası gizli bir avuç mutluluğu
kara günler için saklamıştım senden habersiz
uzun lafın kısası, keyfim yerinde.
sadece kaybettiğim gölgemi arıyorum siyahın içinde.
HEPSİ BU.
Dilek USTA