Konstantiniyye’nin son, zamanlarıymış gibi;
Melek cinsiyetleri, tartışmaya başladık!
Bir saltanat merakı, sarmış üstten en dibi!
Baktık ahirimiz kel, nadim olduk, boşladık…

Ata’mızı linç edip, cumhuriyete sövdük!
Son asımın neslini, satırla, copla dövdük…
Türk’ü yerde çiğnedik, düşmanlarını övdük;
Kendi ecdadımızı, şeytan sayıp taşladık…

İsrafın masalarda, her gün cirit attığı!
Halkın, bir lokma için, organını sattığı…
İnsaf, vicdan ne varsa, tamamının bittiği;
Bu ülkeden garibi, gurabayı dışladık…

Nimeti kuvvet kaptı, zayıf olan aç kaldı!
Esas aslan payını, başa gelenler aldı…
Sonbahar geldi geçti, kapımızı kış çaldı;
Sarayları seyredip, ayazlarda kışladık…

Bize kara günleri, reva gördüler, yazık!
Yarımız mutlu olduk, yarının üstü çizik…
Şimdi garip guraba, öksüz ve yetim ezik;
Sanmasınlar onları, zerrece alkışladık!

Münafıklık HİT oldu, fitne, fücur baş tacı!
Kadınları doğrattık, bağırttık acı, acı…
Göstermelik namazla, Umrede olduk hacı!
Riyakârca sözlerle, kardeş eti dişledik…

Düzenden/sen ne ala, değil ise; “yaz kızım!”
Taraf olmayanları, bertaraf ettik kuzum…
Boş kaset, ıslak imza, yatırdık şerefsizim;
Böldük tüm halkımızı, yedi ceddin fişledik…

Masum askerimizi, hapislerde öldürdük!
Kul hakkı dinlemedik, kutulara doldurduk…
Her suça Diyanet’ten özel fetva buldurduk!
Yetim hakkını çalıp, büyük günah işledik…

Bir avuç mutluluğu, Türküme çok gördüler!
En olmadık iplerle, başa çorap ördüler…
Halkı ne tanıdılar, ne ahvalin sordular;
Oysa biz senelerdir, hep refahı düşledik…

Karaman-2016/06

Halil Şakir Taşçıoğlu