Şehirler küskün
Dağların başı dumanlı
Sır, üç yapraklı yoncada(!)

Bitecek mi
Bitmeyecek mi bu kargaşa telaşıyla
Koparıyorum yoncanın ilk yaprağını
Adı kötülüktü, gitti(!)
İkincisi düşmanlıktı, bitti(!)
Üçüncüsü savaştı!..
Deseler o da bitti
Ama, hala koparamadım son yaprağı!..

Kimseye belli etmesem de
İçten içe yanıyorum
Yağmuru iteleyip, yaşını akıtan gözüme...

Ya gelmezse Tanrı’dan bir yardım
Ne yaparım!
Korku içinde, tereddütle bekliyorum...

"Hainler, hırsızlar, acımasızlar
Yiyiciler, hep banacılar çoğalır da
Tüketirlerse ülkemin zenginliklerini
Taşını, toprağını çöle çevirirse
Tarlama atılan zehirli tohum memleketimin
Zoraki uçuşları başlarsa göçmen kuşların
Mezardaki fidanların kemikleri sızlarsa
Evlerinde, sönük ocaklı analar-babalar
Bacılar-eşler-çocuklar-yavuklular
Kahrından, yas tutmaktan
Yatak-yorgan hasta olursa..."

Bunları düşündükçe canlı canlı ölüyorum ben!..

Elimde bir terazi, tartıyorum doğruları-yanlışları
Birbirini götürüyor artılar, eksiler
Hayatın gözleri dolu dolu ama
Israrla büyüyor, bitmiyor kargaşa
Ve hiçbir şey olmamış gibi
Kaldığı yerden sürüyor yaşam!..

Ne zaman parçalandı
Ne zaman un ufak oldu bu hayatın taşları
Bilmem ki!..


Rukiye Çelik/ANKARA
19 haziran 2016