Sokmuşum kuma başımı.
Uğraşıyorum, uğraşıyorum, çıkaramıyorum.
Meğer kader örmüş ağımı.
Kendimi ağın içindeki balık gibi hissediyor, çırpınıyorum.
Oysa!
Faydası olmuyor, çırpınmanın.
Faydası yokmuş, kadere karşı koymanın.
Silinmez yazı ile yazılmışlar kaderimi.
Uğraşsam’ da,
Silemiyor, değiştiremiyorum.


Boğuluyorum, yalnızlığımın içinde.
Kulaklarım, çınlamakta, etrafın sessizliğinden.
Bir tek kedim var yoldaşım
Dolaşan.
Arada bir, benimle oynarken sevdiğim evimde.
O da olmasa!
Boğulacağım, sessizliğin içinde.


Kendimi kurban etmişim kader yoluna
Bilmeden ben.
Düşünmedim bu günleri,
Düşünememişim.
Neler geldi neler, bilseniz bu yüzden başıma
Değer’ miydi?
Değer miydi, şu yaşantım, bir gün bitecek, bir sevda uğruna.

Şimdi ben.
Kendimi unutur oldum, evimin göründüğü yollarda
Merdivenler birbirine karışır oldu
Yorgun ayaklarımda.
Kader değişse ne olur, değişmese ne olur bu saatten sonra
Varsın dursun başım, soktuğum kumda.


18 Haziran 16
Ahmet Yüksel Şanlı er
Antalya.