Ölümü bilmek ve ölümü hiç hatırlamadan yaşamak
cehennem min ilk kapısını açmaktır ..
En az günde birkez hatırlanmalı ölüm ..
......
Ve ben bu gece ölüyüyorum
Sesiz sedasız bir kuytuda azrailin acımasız
kollarında buluyorum kendimi
Kimi görenler bayıldığımı sanıyor
kimi boş verin numaradır diyor
Ve soğuk bedenim
ölümün en somut delili oluyor
olumlu yada olumsuz düşünenlere
Telefonuma bakılıyor
yakınlarıma haber vermek için
Arama ekranında ilk başta ki isim dikkatleri çekiyor
SEVDAM yazılı
İlk sevdam öğreniyor
inanmıyor inanamıyor ve göz yaşları sel oluyor
Vasiyetimi yerine getiriyor
gözlerimi o kapatıyor
Son kez o Doyamadığım kokusunu
öpmeye kıyamadığım elleriyle yüzüme sürüyor
sonra annem babam
çocuklarım kardeşlerim
akraba eş dost öğreniyor
Tabiri caizse kötü haber tez yayılıyor
Ve acı bir feryat yükseliyor baba ocağından
Annemin yavrum oğlum diyip ağıt yakması
İnanın en taş kalpliyi bile ağlatıyor
Derken oğlum ebuş şum baş ucuma geliyor
Başımı okşuyor babam kalk diyor
O küçücük pamuksu elleriyle son bir umutla
Uyanırım diye dokunuyor ama oda anlıyor
Uyanmıyacağımı
gözlerinden boncuk boncuk yaşlar dökülüyor
babam taziyeleri alıyor dik durmaya çalışıyor
Aslında içi yanıyor bitkindir zor duruyor ayakta
Camide sela veriliyor ismim okunuyor
Duymayanlarda duyuyor
Ve imam geliyor yıkayıp kefenliyor
Ve son vedalar alınıyor herkes bir birine sarılmış ağlıyor
bir sevdam yüzüme bakıp bir başına ağlıyor sarılacak kimsesi kalmamış
Ve sevdam da yetim artık
Yolculuğun ilk adımı atılıyor
Eş dost tabutumu omuzluyor
Cami avlusunda Musallaya yatırıyorlar beni
Son Namazımı kılıp helalik veriyorlar
Ve toprak ananın soğuk kolarına teslim ediyorlar .
Ve hayat denen tiyatro aleminde bana verilen rol bitti hoşçakalın tüm sevdiklerim ..
Ertaç eral