“Ey kavmim… Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin,beni hiç dinlemezsin.
Korkarsın kendinden olmayan herkesten.
Ve sen kendinden bile korkarsın… ”
(Halil Cibran)

Aslında tanışıyoruz seninle,dostluğumuz çok eski.
Öyle yabancı gözlerle bakma,
Yaralarından tanıyorsun beni…

Hiçkimse böylesine yakın olmadı sana
benim gibi,anlayacaksın.
Gel otur şöyle karşıma,hatırlayacaksın.
Bir de çay söyle kendine tavşan kanı…
Ben istemem,senin varlığın besliyor beni.

Doğduğun gün tanıştık,
o gün başladın gerçek kimliğinden vazgeçmeye.
Yerine sahtesi lazımdı tabi,
ailen sana yeni kimliğini yüklemekte gecikmedi,gecikmez de…
Önce cinsiyetinle tanımlandın,sen bu değildin;
kızsa birkaç boy küçük pabuç,
erkekse birkaç boy büyük olanı hazırlanmıştı ,
henüz anlayamadığın..
Tanımlanmıştır cinsiyet rollerin,
dışına çıkamadığın.

Baban,halen ailesinden kalan puslu gözlükle bakıyodur sana;
kızı doğmuştur;
en iyi ihtimalle seni karşılama cümlesi
suskunluk olmuştur…
Ve ufak pabuçları zorla giydirir ayaklarına;
öyle her yerde gülmek yok,ölçülü konuş,
bisiklete binme,temiz-titiz, cici bici ol,
kafanı yorma öyle entel dantel şeylere,
sen dantel işle…
Değersizlik ve ikincillik duygusu
böyle birikir bedeninde…
Yapışkan bir enerji olup yerleşir benliğinde.
Nasıl,tanışıyoruz değil mi seninle?

Erkek olmak da yetmez beni teğet geçmeye;
İçini bir türlü dolduramadığın pabuçlar
amadedir emrine;
Aslan oğlum,tek umudum,
ailesinin koruyucusu,
namusumuzun dezenfektanı,
soyadımızın mirasçısı…
Ömür boyu sağlamlaştıramadığın imaj paketi download…

Artık, kibirle kompleks arasında
gider gelir durursun..
Biliyor musun;
ikisi arasında pek de fark yoktur aslında,
ikisi de benim adımdır,
aynı kişinin hesabına çalışır
ve çeker seni aşağıya…

Hatırlamaya başlıyorsun,korkma;
körlüğünden daha fazla zarar veremem sana.
Bunları neden mi anlatıyorum,
çünkü nasılsa inanmayacaksın bana.
Çünkü bir şeyi gizlemenin en iyi yolu,
onu ortada bırakmaktır,göremezsin;
“Sen ki peygemberlerini bile dinlemedin,
beni hiç dinlemezsin…”

İçinde kaç kişi barındırır bir insan bilir misin?
Beni tanıdıkça öğreneceksin.

Önemli olan aslında,senin değil,
benim kimliğim.
Çünkü,bütünlüğümüzden beni çıkardığında
geriye sen kalırsın,gerçek sen…
Gerçeği orda burda ararken…
Aldanıyorsun,kendi içine bakmak varken.

Kendinle yüzleşmeye yüreğin yoksa kalkabilirsin,
kalkarken at gözlüklerini unutma masada ama…
Hatta,bir de şiir vereyim beni iyi tanıyan birinden,-Cibran’dan sana…
Kullanmayacaksın ,biliyorum ama,fener olur belki yoluna.
Bu,senin yolculuğun sonuçta…

Yalnız şunu unutma;nasıl yaşarsan öyle ölürsün;
bu dünya da körsen ahirette de körsün…
İstersen devam edeyim,
kaybedecek yok bir şeyim.
Seçim senin, sen bilirsin…