Büyüdüm!
Ben de sen kadar oldum ey koca yalnızlık
Gözlerini aç da bak biraz,umudum ne kadar kırık
Yorgun omzumdaki yük ne kadar büyük
Sessizlik ne kadar derin...

Bak! Mevsimler en eski kıyafetlerini giydi
Yaz kendinden vazgeçti,sonbaharı seçti
Her şey yalnızlaştı, her şey donuklaştı
İyilik ve güzellik tarihe karıştı
Savaşmaktan utanan dağlar başını eğdi!..

Hayra alamet değil bu gidişler biliyorum
Ve aklıma geldikçe büyümek, korkuyorum
Daha fazla büyümekten, büyüdükçe yoksullaşmaktan
Yoksullaştıkça, yalnızlaşmaktan ürküyorum...

Biliyorum, kalabalığın da bir hükmü kalmadı artık
Bu yalnızlık şehrinde büyümek yıldızsız bir gece
Boşlukta sallanan bir salıncak sanki hayat
Belirsizlik diz boyu,bir ileri bir geri mehter marşı...
Her şey büyümenin eseri, büyümek de yalnızlığın ser’i!..

Bir kibrit kutusuna sıkıştırılmış hayattan medet ummak
Kendini yakmaktan aciz bir barut fıçısından ateş istemek
İnadına korlaşmak, inadına kızarmak
Tırnakları avuçlarına geçirilmiş yalnızlıkla savaşmak
Ve bilinmedik bir elle ruha dokunuyormuş gibi yapmak
Ve battığı yerden güneşi çıkaracakmış gibi çabalamak
Yalnızlığı, sessizliği ve ölümü erteleyecekmiş gibi
İnadına korlaşmak, inadına kızarmak
Ve orada, barışı unutup savaşı kucaklamak
Ve yalnızlığın gözlerinden öpmek!...

Rukiye Çelik
5 Haziran 2016