çocuktum
dört din kadar geniş avlumuzda
komşu çocukların sünnet düğünleri
ve dağılan yemekler, çekilen halaylar
damımızdan geçen peygamber hayaletleri
çocuktum
ve çamurdan oyuncakların hatırı için
sünnet olmak isterdim bir kilise önünde

çanlar hiç susmadı

çocuktum
annem bir çok anne ile karışıp
bir çok mezara anne olmaya gitti
babam mezarsız. babam, ah paşam
sünnet ettiler beni bir caminin önünde
ne yemekler ne çekilen halaylar
sadece gözlerimin önünden geçen çamur peygamberler

çanlar hiç susmadı

çocuktum, içimde bir kilise ile
çocuklarımın çocukluklarında kaldım
Allah hep birdi ve ben hep çocuktum
ve çocuklarım ölmesin diye
İsa’ ya susup Muhammed dedim
Muhammed, habibim, görüyorsun ya
içimde hep bir kilise.

çanlar hiç susmadı..

torunlarım geçerken kilise önlerinden
ben garip, Allah garip, İsa garip,
Muhammed küskün Muhammed garip
1915’ ten beri içimde hiç susmayan
bu çanlar garip
çocuktum, çocuğum
geniş bir avlunun düşünde
hiç büyümemek garip.

lokman kurucu