I

Kendini beğenmiş yalnızlıklar büyütüyorum
daima genç ve güzel kalacak
failsiz bir baloya hazırlık bunlar
duygularımızın feragat zamanı
öyle çirkin gözükecek bir yalnızlık
gözlerin bir kerede seyirir
alın terim çalışmaktan değil mesela
sıcaktan akıyor parelenip
yalnızlığımın burnu var birde
eyfel kulesi kadar dik
ve ihtişamı alıyor aldığına



II

asla bitmemeli bu
yeşillenip güzel gözükmeli
bir ağaç olabilir
tek başına duracak
en iyi pozu yalnızlar verir
tek başına durarak
çoğul seviyorum aslında
kendini beğenmişliğine aldanma



III

yıldızlar mavileştiğinde çok oluyorum
gökyüzü solduğunda
bulutlar grileşince buluyorum
narsist bir yalnızlığım var
sonbahara gelmeden soluyorum
kendi kuramlarım var aklımda
kıyamette yalnız kalacağım
yalnız öleceğim mesela



IV

kendi kendime konuşuyorum akşamları
yalnız olmayan bunu bilemez
hayvanlara isim takarım
çiçeklerin başını okşarım
akordu bozuk kemanım var
bazen de onu çalarım
yalnız olmayan bunu bilemez
aynalara adım atıyorum
bir cana hasret şekilde
bilemezler
kırılmadan kanamayı



V

çocuksu bakışlarında bir mahcupluk var daima
öksüz kalmış bir çocuk gibi
tek düşmenin acısıyla üşüyor elleri
aynaya anlatamadım bir türlü
terledim de terledim
bir rüzgar girdi içime
üşüyorum ellerimden
aynada gördüm kendimi
ilk defa korktum kendimden



VI

çiçekler eğiliyor mumların altına
gecenin ateşi ikimizi de bir hayli yaktı
dudaklarım da mürekkep tadı kalmış
ağzımdan amansız kelimeler çıkıyor
arıyorum karanlıkta kendimi
ellerim köşe bucak kaçışıyor benden
kendini beğenmiş bir yalnızlık büyütüyorum
aynanın arkasında,bir hayli uzak senden









’Gök çe’