Sanma bu ömür sağlam temelli
Hadi yüz diyelim ya da yüz elli
Yaşarsın nihayet her şeyi belli
Yaşa geldiğinde anlıyor insan

Gerçek olsun ister arzu emeli
Görmeden denizi suları seli
Dosta uzattığı samimi eli
Boşa geldiğinde anlıyor insan

İhtiyacın olur kalırsan darda
Kapını çalmıyor ağyar da yâr da
Eğer yaşadıysan birkaç bahar da
Kışa geldiğinde anlıyor insan

Bir eksik bir fazla belki sayınca
Üzülürüz dostu kabre koyunca
Akla gelmeyeni ömür boyunca
Başa geldiğinde anlıyor insan

Düşünmeyiz insan Rabbin eseri
Kemikler üstüne örtülmüş deri
Amaç denemekse balta keseri
Taşa geldiğinde anlıyor insan

Simsiyah saçlara dolunca aklar
Her teli maziden bir anı saklar
Vefayı dostların attığı oklar
Döşe geldiğinde anlıyor insan

Sonunda anlarsın boşmuş vaatler
Ve toprak olunca kemikle etler
Uzun geceleri her gün saatler
Beşe geldiğinde anlıyor insan

Herkes bayram eder evlat da eş te
Ya bir akşamüstü! Ya sabah beşte
Rakip Azrail’se! En son güreşte
Tuşa geldiğinde anlıyor insan

Bazen gülüyorsun bazen gözyaşı
Hayat sanıyorsun! Dünya telaşı
Pirincin içinde beyaz bir taşı
Dişe geldiğinde anlıyor insan

Posted in Şiir