Kör sokakların sonu kerpiçten ören yerlerin
geniş avlularında yetiştik biz
Sen kabul etme sende sera Çileği
Çilek çölde yetişmez desende
Ben yetiştirmiştim bahçemde ekilen sen eken ben rüyalarda biz
Ekilen yer yürek suyu sevgi
Hep aşıktık güzel hayallere çünkü aşk uzaktı.
Bu kadar gerçeğe isyankar olmamız asi ligimizden gelmiyor çileğim
Biz hep savaşıyorduk doğa dışında her şeyle.
Sadece o anlıyordu bizi

Sen bazen kabulleniyor belki nasırlı ellerden de büyür çilek diyordun
Ben Güneşse kaynağı elin ne anlamı var diyordum
Susuyordun
Ama sen çilektin nihayetinde
Yetiştirenin fakir yiyenin zengin olduğu meyve
Nazlı’ydın yani ve hep muhtaçtın özene ilgiye
Benim sınıfımın senden uzaklığını
Güneşinde sevgi olduğunu biliyorum diyordun
Yine de Yine de korkuyordun çünkü benim bahçemde
Büyütmek zorunda kaldığım başka meyveler imde vardı

Zaman aktı ve bir gün sen toprağından koparılmıştın
Yeni bir çileğe tohum olmuş artık olgunlaşmıştın
Artık Çileğin bir çileği daha vardı
Benimse Çileğim gönülde divane

Ve sen medcezirler yaşıyordun
Sonu hastahanelerde biten
Her günün başka bir başkalaşım
Garip bir döngü gelip giden

Susuyordum
Ama ben nasırlı elleri olan bir bahçevandım sadece
Ve ben nefes yerine seni çekiyordum
Ben sana su verirken gözyaşlarımı
Sen kökünü değil yapraklarını açardın
Yaşardım benliğimde o yaşları nasılda akıttığımı
Ve dolaşırken damarlarında hayatımı
Ruhumu
Bana böyle bir düş yaratma ilhamını
Çileğim sen vermiştin

Sonsuza dek kalamayacaktın bende
Ya sunulacak tın yemekte bir masaya
Ya susuz güneşsiz kalıp çürüyüp gitmeye
Ama her koşulda ya insanda olacaktın yada böcekte
Bende bir insandım ve mahkumdum ölmeye

Herkes yazar bir aşkı kimisi hikaye kimisi biçare
Benim kisi yaşanmıştı bazen tatlı bazen acı
İmkansız değildi mucize hiç olmadı elbette
Bir Gün Bir Gün duyarsan ben öldüm
Bilki sana bırakabileceğim tek hediye
İşte buraya karaladığım dört hece
Hayatı dolu dolu yaşa Çileğim
Hiç bir umut kalmasın geriye