Kırılmış dal gibi, ağaçta sallanırken
Tuttular kolumdan, attılar bir çöplüğe
Ezildikçe ezildim, gelemedim kendime
Rezil oldum rezil, ömrümü bitirirken.

Çileli ömrümün, dayanılmaz sonunda
Kendimle yaşadım, bir boşluğun içinde
Halden anlamayan, çevremdeki millete
Rezil oldum rezil, hayatın hazanında.

Gülücükler açan, sevdalı günlerimde
Hayatım karardı, koparıldım özümden
Ömrümün sonunda güleceğim derken
Rezil oldum rezil, kendini bilmezlere.

İkinci bir bahar, gelir diye beklerken
Yerine dert geldi, zehir etti ömrümü
Derdimle birlikte yaşıyorken her günü
Rezil oldum rezil, halime üzülmekten.

Sefamla cefamla geçirdim’ de günümü
Ömrümü tükettim, yılların koynunda
Sona yaklaştığım, ömrümün son anında
Rezil oldum rezil, tüketirken ömrümü.

Kul Yüksel küserken, zamanın akışına
Koy vermiş kendini, yağan yağmura sele
Gezip dolaşırken kızar’ da doğduğu güne
Rezil oldum derdir, ellere komşusuna.


26 May. 16
Ahmet Yüksel Şanlı er