soğuk bir mevsimin eşiğinde
siyah camlar titriyor
içim üşüyor
gece rüzgâr esiyor
gece rüzgâr sert esiyor
bir yaprak karanlığı izliyor
ve yüreğim acısıyla sızlıyor


dönüp dönüp
aşk kendi hançerini bilevliyor
ne olsun isterken neler oluyor


ben mevsimlerin gizini bilirdim
ve anların sözlerini dilerdim
zaman geçti
zaman geçti o anı
ve bu veremli yorgun amanı
kara toprağın ölü dinginliğinde
bir kadının ıslak bakışlarına delirdim


dönüp dönüp
"ne istiyorsun benden" ah ederken
ne istedim de olur dedin yürekten



tuğlaları göz göz alımyeri düğününde
inzivanın mavi kuşları
sıkıntının yaşlı bahçelerine dönüyor
onlar bu yüreğin tüm saflığına
yalanların masalsı ışığın da sönüyor
ve şimdi artık
koparıp kokladığı elma sırla çürüyor


dönüp dönüp
yürek acıyla nasıl son dansa kalkacak
çocuk düşlerini akan sulara bırakacak


ey yar
eyy sevgili yar
şimdi yüreğini yalnız kar
oysa ne de çok kara bulut var
güneşin konukluğunu bekler yapraklar



uçmak hiç bilmediğim bir şeydi
o mavi kuş belirdi
sanki alaimisema gibi yedi verendi
sevda soluyan taze yapraklar gibi sanki
karşıdan yansır penceremin siyah camına
belleğimde yanan o mor yalaz lambanın feri
masum düşüncelerden başka bir şey değildi


dönüp dönüp
kanmazdım sahte ışığına camda kalana
kelebek ömrü kadar karanlık bir yalana


gece rüzgâr esiyor
bu yıkım yangının başlangıcıdır
avucuna ateş tuttuğun gün rüzgâr esiyordu
ey sevgili yıldızlar
karanlığa gömülürken ey sevgili yıldızlar
gökyüzünde yalan hırsla esmeye başlıyordu
ve artık yenik bir sevda sözlere sığmıyordu

dönüp dönüp
pis yedili oynarken ne anlamı kaldıysa sözün
kabarede üçgen tezgahına düşürülen öküzün


ben üşüyorum
ben üşüyorum yalnızlıktan
ve sanki hiçbir zaman ısınmayacağım
ey sevgili yar bak burada
zaman nasıl da ağır işliyor
ve duygular nasıl da yeşil ışık arıyor
neden beni dip deniz de yosun sarıyor


dönüp dönüp
aşk pervane olsa başımda ne kıymeti var
acının sonu gelmez bu karanlık bir duvar


ey yar
eyy sevgili yar
şimdi yüreğini yalnız kar
oysa ne de çok kara bulut var
güneşin konukluğunu bekler yapraklar