Pamuk toplamaya götürürdü beni annem,
Ben o zamanlar yeni büyüyordum.
Ovalar beyaz, dağlar maviye çalardı,
Topraktan damlar yapardım,taştan adamlar,
Onlar ki hiç acıkmazdı.
Gürül gürül masallar akardı avuçlarımdan,
Uçurumların maviye düştüğünü bilmezdim.

Nerden gülümsesin bir çocuğun resmindeki gibi,
Başımın üstünde kaynayan güneş.
Söyleyin nasıl sakınsın dı, beni annem,
Bir kilo fazla pamuk bir tutam umut demek.
Bu yüzden bir türlü haberim olmazdı,
Gazlı Fergusonlarla eve döndüğümüzden.
Mavinin ise uçurum olduğunu hiç bilmezdim…

Ala çakır karpuz serinliği okşardı,
Takıldığında herhangi bir şey ayaklarına.
Sevinmeler en saf, en çocuğundan.
Pamuğa dokunan kurumuş elleri,
Bismillah diyerek öyle bir inip de,
Kırar parçalardı susuzluğu ortasından.
Bilmezdim ateşin mavide olduğunu hiç bilmezdim…

21 Mart 2015-Aydın