Ay ışığı topluyorum
Avuç avuç her akşam!
Yıldızlardan bir demet yapıyorum
Masamda ki vazoya koyuyorum
Anka sürüleri gelip geçiyor
Ruhumun gözünün üstünden
Daha dün gibi çocukluğumuz
Mevsimler geçiverdi üstünden

Ah! Sen sen
Ey sevgili
Gönül kapımı çalan!
Nasılda koklardık baharları
Bir çiçek gibi
Şimdi ayaz vurdu tomurcukları
Kırağı düşmüş üstüne
O eski mevsimlerin
Ve çiçeklerin


Senden geliyor her şey
Senden bu son soluk!
Her avuntum
Senden ulaşıyor bana
Doğuştan sıcaklığı duygularımın
Elle tutulan gözle görülen iler tutar bir yanı yok!!

Boş bir sevinçtir
Korkuların ürünüdür ancak!
Acıları sancıları yenmek
Bizim için belki de bir zevk!
Bütün acılarını sardığı zaman
Bir adım daha mutluluğa koşmak misali ölüm!!


Duyuyorum!
Sesini her sabah şenlik yapıyor kuşlar
Bulutlar dağılmaya başlar mor dağlardan
Gün ışığı sarmaya başladı bile!
Sisten dumandan kurtulmuş kırlar;
Umut ve sevinç içinde!
Bak yine yaramaz çoçuklar
Bu gün en sevimlisidir belki de haftanın altıncı günü
Bayram öncesi ve sonrasına benzer
Senin bu çocuksu yaşının güzelliği
Bir köy gülüşü!



Nereden doğarsa doğsun;
Güneş, ay ve yıldızlar
Işığı bir sevinç kaynağıdır
Hava gibi
Su gibi
Ekmek gibi
Hürriyet gibi
Sevmek ve sevilmek gibi bir tutsaklık!!


Silkeleyip atar tozunu
Alıp gider yılların yorgunluğunu
Ve yoksulluğunu


Sevinçleri ötelemektense bazen de tutunmak gerek
Belki de düşleri yaşamak!
Bir köy gülüşünde!!
Bir an başında arsız bir çakır diken çiçegi kadar bahtiyar olmak!
Ve.. Toprağını vatan bilmek!
Sahiplenmetir yaşam!!




Nurten Ak Aygen
20.05.2016