sonsuz düzlüklere yakışırsın şimdi sen
bir o yana bir buyana sallanan başınla
inadına yaşamaya yeminli
eğilmez ve dik duruşunla
cesur kimi zaman, kimi zamansa alaycı bir tavırla
ince ince dökülür mısralardan
evet benim mısralarımdan
ellerimde kalan narin gülüşün
o gülüş ki gözlerime yerleşen sevinciyle
bir sevdanın alacaklısı gibi yerleşir yüzüne

tüm kadınlar ve tüm adamlar sıralanırken
el değmemiş toprakların kıyısında
yakamoz edasıyla sallanan
bir ileri bir geri can kırıkları
mermerden yapılmış evlerin çatıları
senin yağmurunla ıslandı

sıcak bir yaz ve bir yenisi daha
fikrim pek almaz buraları
tutsaklık akla gerek de
yürek yırtar dağları
sitem etmiyorum
ses vermiyorum sanma
bazen en derin sesler
hapsolmuştur toprağa
toprak ki kusar yalnızlığını
her seferinde bir can daha katarak yoluna
yok olmak ne zordur sevgili
yürek dinlemez de
toprak çeker seni...