0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
622
Okunma
Özlem yaralı bir serçe gibi inerken Andrea’nın yüreğine
Sevdadan yana dertli güneş
Konuyor usulca ovanın üstüne.
Ve Andrea uyanıyor annesiz bir güne
Yalnız yağmur değildir ıslatan insanı,
Tuna gibi sessiz akan gözyaşı ıslatamazmı çocuksu ruhunu.
Acı çekmek için illa aşık olmak mı gerek,
Ufacık bir çocuk anne hasreti çekemez mi?
Andrea Prag-Gdanks treniyle annesine kavuşmayı umuyor,
Kayın ağaçları uçsuz bucaksız, kompartımanın buğusunda ölüyor.
Umutları Sen petersburg kadar güzel ve alımlı
Yüreği Moskova kadar soğuk,çelişkili ve öfkeli.
