Bir şehir ölüyor içimde,
Yeşil rengi tuvallerde kalmış,
Bahçedeki erik ağaçları, badem ağaçları,
Kaçmış ardına bakmadan, şehri terk etmiş,
Güller kuşlar gibi saksılara konmuş,
Ormanlar parkta toplanmış,
Hamaklara hamallık ederken,
Salıncakta sallananlara inat,
Dut ağacı olmak vardı, Koza’da,
Bu yıl döktüğümüz ceviz ağacı,
Bir gün kaldırımlara kurban gider mi?

Bir şehir ölüyor içimde,
Kalabalıklar içinde yalnız olmak,
Uzak ufuklara bakmak, umarsızca,
Yürümek caddelerde, gün boyu,
Vitrinleri göz ucuyla süzmek,
İndirimli fiyatları aşağı indirmek,
Hatta yarı yarıya çekmek, karttan,
Altı takside, yetmedi ekstradan,
Kartın kadar konuş, kardeşim,
Paran sökmez burada.

Bir şehir ölüyor içimde,
İnsanlıktan nasip almamış insanlar,
Büyüklere yol vermek kimin umurunda,
Adamlığım tartışılır belki amma,
Arabamın markası, benim kimliğim,

Bir şehir ölüyor içimde,
Boğazköy’den dökülen betonlar,
Ferhat arasında sıkışıp kalacak,
Tüm şehrin yüzeyini kaplayacak,
Çatlaklardan ağaçlar fışkırırken,
Kökleriyle direnecek umuda,

Bir şehir ölüyor içimde,
Halı sahalarda maç yaparken,
Artık kaçan topunuzu kimse kesemeyecek,
Kimse ödemeyecek kırılan camın parasını,
Sadece ortopedik kırıklar,
Kalbimizi yaralar,

Bir şehir ölüyor içimde,
İçimde ki şehir,
Belki umudumla yeşerir.
06.04.2016
Mehmet TOZLU