1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
760
Okunma

Sonra çekildi
Bedenimden kalabalıklar
Yalnızlık ağlarken
Küçük bir kız çocuğu gibi
Gözlerimi yakıyordu
Avuçlarımda kalan sessizlik
Çoktan gitmişti
Bedenimizdeki rüzgar
Unutulmuştuk
Kendi şarkılarımız içinde
Nazlı kırların
Mor kuşları gibiyim
Yüzümü okşuyor
Üstümü örtüyorlar sanki
Kuytuluğuna itilmiş
Elinde hayatın çapakları
Yaşamak herşeye rağmen
Işıksız bir kentin marifetiydi
Artık anlıyorum
İstasyon gürültülerini
Ve neden üşütüyor insanı
Yıkılıyor Şehir
Güller yere düşünce
5.0
100% (5)