öz ağlamazsa, hiç göz ağlar mı?
kalbi bir ağlamadır, içe dokunan
içindeki feryadın, yürek dağlar mı?
mahzun olan kalbimizdir,hüznü okunan

içimde yeşerirken bir sevgi tohumu
çiçeğe özenmişde, tomurcuklanmış!
hissiyatlı bir kalp, ağlar durur mu?
kanayan bir yüreğin, ah! sızısı varmış

kalp akçe değil ki, ağlayan bir kalp
acısı da sızısı da durur içimde
ne kaybeder ağlamaktan,dökülsün damlalar
çiçeklere sevgi yağmuru,çoğalsın bende


iyiyim demekle de, dinmiyor sızım
canım acımasa böyle söyler miyim!
gönlümde parlayan seher yıldızım
mahzun olan bu âlemde, ben miyim?

bulut doymuş nemine,gözyaşı dökmez mi?
hadi şeklen ağlamasan da, için kan ağlıyor
bir söz,bir nefes,sahi! bir gülüş yetmez mi!
aklıma geldikçe yüreğim,imbik imbik damlıyor

işte;okudum mektubu,en dikkat çekeni
pişmanlık nidasıydı, dikkatimi çekti
güle el uzanırken, batarmış dikeni!
ve aşkta dirilmek; ölüm gibi gerçekti
yusuf erdoğan