Bir varmış bir yokmuş.
Anlatımda o iki aşık varmış.
İki aşık birbirlerini delice severken,
Birinci çocuklarının acısını,
İkinci kızları İCLAL doğunca,
Birden bire unutuvermişler...

Aradan çok zaman geçmemiş,
EMEL adını verdikleri
Şirin kızları doğuvermiş.
İşte olacak bu ya!...
Küçük kızları hep hastaymış...

Köyün büyükleri bir olmuş
"İsmi buna yaramadı." denmiş.
Adı, GÜLHAYAT oluvermiş.
Kütüğe adı yazdırılırken,
Memur gözlüğünün üstünden bakarak;
"Sadece HAYAT yazıyorum." demiş...

Mini miniyken kızları,
Bir kızları daha olmuş.
Köylüler bir araya gelmiş,
"İlk kızının adını bekliyor,
Koymazsanız oğlunuz olmaz.
Bunun adı MAZLUME olsun."
Deyip, adını koymuşlar...

Anne baba buna inanmışlar,
Gelen kızlarının adını da
MAZLUME koyuvermişler.
Ama baba kendine gelivermiş;
"Artık bunlar bize yeter." demiş...


"Artık çocuk istemeyelim,
En iyi bunları yetiştirelim"
Düşüncesini karısına aktarmış.
Aktarılan düşünce beğenilmiş;
"Karar yerinde." denmiş...

Baba ocağından ayrılmış,
Şehre çalışmaya gitmiş.
Sonra eşini ve çocuklarını da
Alıp götürmüş yeni evlerine,
Mutluluk içinde yerleştirmiş...

Artık evi, işi, aşı varmış.
Onun için hiç kimseden
Medet bile ummamış.
Mutlulukla kurulan evinde
Güzelce geçinip gitmişler...

Kaynana bu karara dayanamamış,
Çıldırıvermiş, çok kızmış.
Hemen gelinini sıkıştırmış;
"Oğlan doğurmazsan eğer,
Evlendiririm oğlumu." demiş.
Ağa karısı despotluğunu
Saf gelinine hissettirmiş...

Anlatamamış kocasına bir türlü
Bir kaç yıl ertelemeli
Yine bir kız doğuruvermiş.
Renkli boncuklar gibi
Diğerlerinin yanına dizmiş.
Adını da VİCDAN koyup,
Tanrıdan erkek evlat dilemiş...


Vicdan micdan işe yaramamış
VİLDAN kızları dünyaya gelmiş.
Çok sevinmiş, çok sevmiş,
Erkek niye olmadı diye
Serzenişte bile bulunmamış...

Ama despot kaynana
Duramamış yerinde.
Gelmiş oğlunun evine.
Gönülleri karartacak şekilde,
Kız doğurduğuna kızmış...

İşte Vildan doğduğunda
Yazık lohusa gelinime demeden;
"Benim adımı koysaydın eğer,
Olurdu oğlun." deyivermiş...