18
Yorum
43
Beğeni
0,0
Puan
1055
Okunma

pırlanta gözlü parlak bir hava
gözlerim dalgın göğü deliyor
gözüm yükseklerde
yerde ben
bir karıncanın tozuyum
yaprak gözlerin
hiç bir esintide düşmez yere
kitaplardan kaldırır başını
gülümser
alnında bir çizgi düşünür
bana
yalnızlığımı unutturacak şiirler yazdın mı
ve bakışlarımı çizdiğin resim
her fırça darbesinde yaşam izimiz
ekin tarlası ellerin
gözlerine bir duygu ekleyecek
gün geçip gider
yere düşer pırlanta
taşlarda kalır sıcaklığı
sokağa çıksam yine yalnızım
geriye bırakılır tuval
nergisleri elinde durur kadın
elini uzatan o erkek
hiç yaşamamıştır..
19. 04. 2016 / Nazik Gülünay