isyan edesim bağırıp çağırmak var içimde öyle yorgun
hissediyorumki kendimi başımı yaslıcak hiç kimse
yok ne anlatıcak nede dinlicek gücüm yok gibi
hissediyorum kendimi öyle yorgunumki sanki
ölsem mezar bile beni kabul etmicekmiş gibi
isyanlar uçuyor içimde kopmak bilmeyen bir
fırtına etrafımda esen bi lodos var nefes almak
vermek bile yoruyor bedenim sanki benim değil
kendi kendini yönetmeye başladı git gide
sessizliğe ve susmaya mahkum ediyor kendini
kaçıyorum insanlardan herşeyden mahrum bırakıyorum
kendimi çıkmaz bi sokak gibiyim yola çıktığımda
yönümü kaybediyorum sanki bıraksalar pusulasını
şaşırmış gemi gibi savruluyorum böyle bir boşluk ve yanlızlık kaplıyor içimi

hissettiklerim onlar şimdi bana diyorsunki
neden ağlıyorsun anlıyormusun hissettiklerimi
içimde kopan sessiz fırtınayı çözümde
bulamıyorum etrafım insan dolu ama
hepsi karanlık insan aydınlıkları
yokmuş gibi boş boş bakıyolar
boş boş konuşuyolar herkes kendince
akıl veriyor peki ya benim hislerim düşüncelerim
bunların hiçmi anlamı yok yada ben çokmu
anlamsız insanım defalarca saatlarce kendimi
sorguluyorum hatalarımı yaptıklarımı dönüyorum
aynayla sohbet ediyorum ağlıyorum sızlıyorum
çare bulamıyorum güveniyorsun can diyorsun
dost diyorsun elini uzatıyorsun 3 gün 5 gün
bi bakıyorsun sen ondanda bıkmışsın
peki ya diyorsun ne olcak olucak belli
her insan yanlız geliyor dünyaya yanlızda gidiyor
diyorum kendime yanlızsın ama 0 içindeki yanlızlık
neyin nesi öyle bir yanlızlıki o yakıyorki canımı
yanan burdaki ateş sönmek bilmiyor günler
geçiyor aylar geçiyor yıllar geçiyor ve bakıyorsun
arkana hala yanlızsın bu işte insanı yoruyor bazende
düşünüyorsun ya diyorsun seveyim güveneyim
oda olmuyor çıkılmaz bi yol işte adı üstünde çıkmaz yol

biliyormusun en çok üzüldüğüm se
içimden alınan çocukluğum çocukluğum varken
neşem keyfim mutluluğum en önemliside huzurum
vardı çocukluğum alındı herşeyim gitti içimden birden
büyükmek çok zormuş anladım bi gece yattım
sabah uyandım odam boş karanlık bir kuyu içine
düşmüşüm tek tek taşlara tırmandım kuyudan çıktım
ama gene düştüm içine hep çok şükür dedim gene
tırmandım çıktım ama bu defada çırılçıplak kaldım utandım
saatlerce ağladım nedir bu hangi duygu hangi boşluk yada
kapılar üstüne kapanmış cezaevi gibi geldi herşey korkularım
başladı karanlıklarım bir birini kovaladı hep gülümsedim ama
ne kadar ağlasamda gülümsemem kaldı bende alamadıkları o kaldı
hani dediğim gibi çıkmaz yol adı üstünde hadi sende şimdi
hayata gülümse masum çocuk.
Not /Uzun zaman önce bir sohbet sırasında yazdığım bişeydi
16 /04/2016 Hesnam AsiTürk