tut ki kız bu sevgim perperişan edişte yok etti beni
çökün’tüm çok mutlu mu edecek seni
eline gönlüne nefsine ne geçecek
veya duyguların neyi kimi ki hissedebilecek
sen ki sol yanımın esiri olmuşken

bak işte yine yaramı kanattın ruhsuz bir biçimde
sen yoksun ya bensiz o gidişte
her iç çekişte arıyorum gözlerini donuk gözlerimde
yeniden yüreğim sana can havliyle atıyor
gelen geçen de hep nefsime batıyor
kan da çekilmiş ısın yok ki ellerimde
can bile çekişemem bu kusurlu işte
ruhum senle koyup da arkandan giderken finişte
bil ki sen kaynı yorsun kederimde

ben inan ki seni değil içinde ki o çocuğu sevdim
gönlümde hala minnacık duruyor o ellerin
hala daha bir ismimi
söylemeyi bile sen beceremedin
viyaklayışta tutuyorum kulaklarım da sesini
ölmeyesin sen he mi?
beni beşiğinde uyurken koyup da gittin
ve tüm güzelliklerin de sen yine içine ettin

şimdi ellere bak gelmiş ilk bahar
kışların hala daha beni dondururken
ne etinse sen bende kendi kendine ettin
önceleri hep sevilip sayılırken
kendi özünü sen bir çırpıda tükettin
dön de bak ta gör işte
artık ruhum bile yok senli bir anıda kalkmıyor
nefesim de tükendi bak kalbim sana çarpmıyor…



(15.04.2016) AZAP…