Tüm adalarını kaybetmiş coğrafyadır kadın
Orta çağdan kalma bir bavuldur, seni benden eden
Mona lisa’nın huysuzluğunu giyinir, akarım
can kenarı özlemlerimle adam
Gögün ciğerlerini parçalayan hicran.
Yokluğun delip geçer, yüreğimi
Bir pervane böceğinin zamanında adımlamak seni
Tahta kurularına inat asırlık şarap kokun misk- i amberdir, bana.
Hera’nın laneti özlem tuzlarını serpmekte usulca
Aklıma düştükçe parçalarımı toplarım
Şükür risalesinin tam ortasındayım
Bir kupa mutluluk
Bir ton hüzün bulanır, elime
Gözlerime mil çekersin ki İsa’nın kanıyla
Yaralarıma yara açan.
Yar var, yanan var
Yara var ,yaratan var
Sensizlik yoktur
Kelam gölgesinin dar ağacındaki hasretliğim
Gönlüm onlarca alfabenin rahminde olup
Şemsliğine uyandırıyorsun.
Ney’in eşliğinde sıra gelen sarhoşluğum.
Ertelenmiş bir alem.
Özlemin yükleme olan mesafesi
dar yol, keskin bir virajdır
senle ben
Bir paskalya gecesınde
Hastalığımı yağ sürmektesin, Nuh’un gemisinde.
Tufanının dalgaları kıyılarımı ıslatır
Canlanırım cennetimin krallığına.
Adının genişliği ki yüzük parmağımın hiçlik yanıdır.
Düşüşlerimi vaftizleyen Yahya’nın dilinde bir çift cümleyim.
İbrahim çoçukluğumla kızıl dudaklarını meskenleşirim .
Kudüs’sün bana kadın.

11/04/2016

gordion